روایت‌های روزمره

انگار هر قدمی براش مثل یک معامله‌ست. می‌خواد با دقت حساب کنه، می‌خواد خطاها رو صفر کنه، می‌خواد مطمئن باشه مسیر به نتیجه می‌رسه. هر بار راه جدیدی انتخاب می‌کنه اما با ترس دوباره برمیگرده و راه جدیدتر. به خیال خودش داره سعی میکنه عاقلانه پیش بره.

برنامه‌ریزی براش مثل یک آرام‌بخش عمل می‌کنه؛ دلخوش‌کنکیه که بهش این اطمینان رو میده؛ همه چیز تحت کنترله.
اما مثل کسی میمونه که برای صرفه‌جویی نون و پنیر میخوره اما با دل دردی که میگیره همانا که هزینه چلوکباب رو داده.

ما آدم‌ها مدام دنبال «مفید بودن»ایم. مدام در حال حساب کتاب و برنامه‌ریزی که:
– با کی بگردیم مفیدتره؟
– چه سریالی ببینیم مفیدتره؟
– چی بخونیم درآینده برامون آورده داره؟
– یا حتی چطور بطالتی بگذرونیم که از دلش یه چیز مفیدی بیرون بیاد؟

اما به نظرم با این برنامه‌ریزی‌ها بیشتر خودمون رو از نعمت‌ها دور میکنیم و فرصت ساختن مسیر شخصی‌سازی و زندگی رو از خودمون می‌گیریم.

مسیرها متفاوتن و تو هر مسیر فرصت‌های متفاوت.
الزاما چون یه نفر یه مسیری رفته و براش خیر تموم شده و الان زندگی خوبی داره ما هم اون مسیر رو بریم برامون خیر تموم نمیشه.
توی مسیر مشابه موانع متفاوتی وجود داره.
پس نمیتونی مطمئن باشی حتی اگه جزییات مسیر رو از نفر قبلی پرسیدی، غافلگیر نمیشی و همون سپر و سلاح ضامن موفقیت تو در زندگیت میشه.

شل کن و به جای اضطراب و وسواس روی زمان‌هایی که داری میگذرونی و کارهایی که میکنی، سعی کن حال رو ببینی و مسیر خودت رو بری.

تو فضای پر از یخ و نویزهای محیطی که ناشی از پاسخ به پیام‌ها و تماس‌های گوشی بود، بعد از اینکه سوال‌های پرابهامِ پراکنده‌اش رو پاسخ دادم،از ضبط شدن جلسه توسط دوربین اطلاع داد.
نمیدونستم الان باید رو به دوربین لبخند بزنم و دستم رو براش تکان دهم یا چی! 🙂

به عنوان مدیرعامل،  صافی مصاحبه‌شونده‌ها برای مشاور تهرانی‌اش بود. اختیار و مسئولیت انتخاب با مشاورش بود.

البته که مشورت گرفتن اصلا ایرادی نداره اما به عنوان مدیرعامل یک بیزنس موفق اگر ۱ ساعت وقت میذاشت و به این فکر میکرد که چه کسی، چطور میتونه به بیزنس من کمک‌کننده قطعا سوال‌های پخته‌تری می‌تونست بپرسه. قطعا کسی که تونسته یه بیزنس رو سال‌ها زنده نگه داره، تا حد مناسبی قدرت تشخیص و مهارت فن بیان داره، فقط کافیه یه کم به خودش اعتماد داشته باشه.
همه چیز را نیازی نیست آموزش ببینیم، گاهی کافیه تجربیات سال‌های قبل رو الک کنیم.

ایراد برون‌سپاری اختیار و مسئولیت به مشاور اینجاست که منفعت مشاور در مشکل شماست و درآمدش وابسته به وابستگی تو به اونه.

یادم به این شهر سهراب افتاد که میگه:

« من به اندازه یک ابر دلم میگیرد
وقتی از پنجره میبینم که حوری، دختر بالغ همسایه
پای کمیاب‌ترین نارون روی زمین
فقه می‌خواند. »

تو کافه نشسته‌ بودیم و داشتیم صبحانه میخوردیم که یهو گفت: زینب، من چند سال جوونتر شدم؟

سرم رو بالا اوردم، نگاهش کرد و نزدیک بود با دیدن چین و چروک های صورتش از فشار خنده، اون لقمه‌ي املتِ پایین‌ نرفته رو تو صورتش پرتاب کنم که خودم رو مدیریت کردم و با چشم‌های گرد شدهٔ پرسش‌گرانه پرسیدم: چطور؟

گفت: چون بعد از ۴۰ سالگی کارم رو عوض کردم و توی یه مسیری قرار گرفتم که قبلا هیچ آشنایی ازش نداشتم. همه‌ش با مسائل جدید و پرریسک مواجه بودم و از بس به خودم فشار اوردم که حل‌شون کنم احساس می‌کنم همهٔ مویرگ‌های مغزم باز شده و خون‌ِ تازه تو بدنم در جریانه. هر مساله‌ای که حل شد من رو جون‌تر کرد.

با خودم اندیشیدم شاید آدمی وقتی پیر میشه که یاد میگیره با مشکلات به صلح برسه و باهاشون نجنگه. 

مسیرهای تکراری و بی‌ریسک شاید حس پیرشدن رو تقویت میکنه.

من چطور؟ تو مرداب مسیرهای تکراری گرفتار نشدم؟

در حالیکه داشت با عشق از فیلمی که ساخته و سختی‌هایی که یکی یکی ازشون عبور کرده تعریف می‌کرد و گفت: « با دوستم کنار آتیش نشسته‌ بودیم، چای می‌نوشیدیم و گل می‌گفتیم و گل می‌شنفتیم که یهواز دوستم پرسیدم: مجید، به نظرت آخر عاقبت فیلم‌مون چطور میشه؟ تو جشنواره مقامی میاره؟»

مجید پرسید: «نتیجه‌ش مهمه!
موقعی که فیلم رو می‌ساختی حالت چطور بود؟»

پاسخ داده بود: «عالی، در وصف نمیگنجه. خوش‌حال و سرمست!»

دوستش باز ازش پرسید: « آیا همین نتیجه‌ای که دنبالشی نیست؟»

ذوقش رو که از تعریف‌هاش میدیدم با خودم اندیشیدم چقدر آدم حالش خوبه وقتی بتونه خودش رو با کارهاش بیان کنه. مخصوصا وقتی بقیه هم میتونن کارهاشون رو بخونن و اونا رو بشنون. شاید همون موقع که از بیانِ خودمون و از شنیده شدن و یا دیده شدن وا میدیم، خودمون رو از حالِ خوب محروم می‌کنیم.